Ik ben geboren in Carlisle (U.K.) in 1942 en we woonden in Cumberland tot mijn negen jaar. Van 1952 tot 1956 was ik ‘chorister’ in St Pauls Cathedral, Londen. Plotseling een heel andere wereld!
Benevens het zingen (20 uur per week) kregen we natuurlijk normale lessen, sport, en andere georganiseerde activiteiten, waaronder kunst. De vrouw van de directeur van de ‘choir school’, Eileen Jessop Price, was een bekende kunstschilder en bestuurslid van de prestigieuze S.W.A. (Society of Women Artists) van Eileen heb ik veel geleerd.
In de vroege jaren ’50 was de oorlogsschade nog goed te zien, en reconstructie was nauwelijks begonnen. Het terrein rondom St Pauls was plat gebombardeerd in de blitz. Na ‘evensong’, in de zomermaanden, gingen we naar deze omgeving, onder toezicht van Eileen, om te schetsen – onverwachte zichten van de koepel van St Pauls, tussen kapotte stenen muren en de kranen van de eerste bouwwerven.
Later, op Lancing College, maakte kunst deel uit van mijn einddiploma, en was er sprake van Brighton Art College als volgende stap. Hier is niets van gekomen, want ik kreeg een aanbod van Cambridge om geschiedenis te gaan studeren, en bovendien een ‘choral scholarship’. Ik stopte met schilderen.
In 1964, pas afgestudeerd, verhuisde ik naar Antwerpen, waar ik assistent werd aan het Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken. Dit was het begin van een academische carrière. Het was pas wanneer ik met pensioen ging dat ik weer begon te schilderen – na een pauze van 50 jaar!
Aquarel schilderen had ik nooit gedaan. Mijn eerste pogingen waren maar stuntelige imitaties van de Engelse 19eeuwse landschappen. Langzamerhand probeerde ik ander onderwerpen: stadsgezichten, straatzichten, industrie, etc. – eigenlijk wat ik vroeger deed – en ik begon mij meer thuis te voelen. De typische ‘nat-in-nat’ techniek van landschap- en bloemen-aquarellisten leek mij minder geschikt voor petrochemische installaties etc. Ik begon te experimenteren met zgn. ‘dry brush’ technieken – veel beter voor harde texturen en scherpe zonweerkaatsing van bv. water en daken van auto’s.
Elly en ik delen onze tijd tussen Schoten, Shoreham-by-Sea (Sussex), en Barrea (Italia), en mijn schilderijen zijn een weerspiegeling hiervan. Ze geven een persoonlijke voorstelling van de fysische wereld rondom ons. Dus, ze zijn figuratief, maar ze blijven mijn versie van dingen eerder dan een eenvoudige ‘kopie’. Trouwens de complexiteit van, zeg maar, een straatscene of een petrochemische installatie laat dat niet toe; er moet een graad van simplificatie of ‘abstractie’ zijn. Ik ben op zoek, naar een persoonlijke ‘taal’ die mij toelaat een illusie te geven van de zichtbare realiteit.
